του Γιώργου Κορδομενίδη, διευθυντή του Εντευκτηρίου
ΔΟΥ Αμπελοκήπων (οδού Λευκάδος & Ευελπίδων), Αθήνα. Μητρώο. Υπάλληλοι 2 (γυναίκες).
Μία για τους ιδιώτες, μία για τους επαγγελματίες και τα νομικά πρόσωπα. Για μεταβολές στοιχείων, κλειδάριθμο κτλ. Κάθε ουρά αριθμεί πάνω από 10 άτομα. Όλοι όρθιοι. Δεν υπάρχουν καθίσματα για να περιμένει κανείς, ούτε αριθμοί για σειρά προτεραιότητας. Η υπάλληλος μπροστά στην οποία περιμένω (στην ουρά για την ώρα) ομιλεί ακαταπαύστως με τον νεαρό τον οποίο (υποτίθεται) εξυπηρετεί. Διακόπτει για να ασχοληθεί με νεαρή αλλοδαπή, πηγαίνει μαζί της σε διπλανό γραφείο, από όπου εξέρχονται αμφότερες και οι δύο φωνάζοντας η μία στην άλλη. «Στην ευχή να πας εσύ!» της λέει η αλλοδαπή. «Στην ευχή σού είπα να πας, όχι στον διάβολο!» της απαντά η εφοριακός. «Οχι, εσύ να πας!» και «Να πας εσύ!» κτλ. «Ρατσίστρια» ξεστομίζει τη φοβερή-τρομερή λέξη η αλλοδαπή. «Ναι, είμαι ρατσίστρια και το καυχιέμαι» κραυγάζει η εφοριακός ― κρατική υπάλληλος, σου λένε. Η "ουρά" άλλο που δεν περίμενε για να σπάσει την ανία της.
«Έρχεστε απ' το πουθενά, μας παίρνετε τα επιδόματα, μας παίρνετε τις δουλειές, μας παίρνετε τους άντρες και τα παιδιά μας» βγάζει το παράπονο και το άχτι της μια ηλικιωμένη, που σίγουρα παρακολουθεί ανελλιπώς τα δελτία "ειδήσεων" των κυβερνητικών καναλιών (Μέγκα, Σκάι, Σταρ, Αντέννα κτλ.) και προφανώς θαυμάζει τα γυμνασμένα αγόρια της Χρυσής Αυγής με τα ντουλαπέ σώματα και τα ξυρισμένα κεφάλια. «Να τον κρατήσεις τον ρατσισμό σου για το σπίτι σου, εδώ είναι δημόσια υπηρεσία» της φωνάζει μια νεότερη γυναίκα, αλλά η ισορροπία δεν αποκαθίσταται. Η εφοριακός έχει αναψοκοκκινίσει.
Εξακολουθεί να μιλάει χωρίς διακοπή, για τον θυρεοειδή της, κάτι ότι θα πάθει καρκίνο, «να κάτσεις σπίτι σου και να τα τινάξεις εν ειρήνη» την προτρέπει ένας νεαρός, «μπορείτε να μιλάτε λιγότερο, μήπως και ξεμπερδέψουμε μια ώρα νωρίτερα» λέω εγώ, «βλέπετε πως δεν σταματάω να δουλεύω» με βάζει στη θέση μου (δεν θυμάμαι ποιος ηγέτης μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα ταυτοχρόνως: ο Μεγαλέξαντρος ήτανε για ο Ναπολέων;), ο νεαρός "εξυπηρετείται" και φεύγει μετά από 45 λεπτά στο γκισέ (πόσα στοιχεία κρατάει η Εφορία για έναν φορολογούμενο ώστε η μεταβολή τους να διαρκεί 45 ολόκληρα λεπτά;), φτάνει κάποτε η σειρά μου, λέω τι θέλω, «δεν είναι αυτή η Εφορία σας, γιατί έρχεστε όλοι εδώ;» με επιπλήττει, «δεν διάλεξα να έρθω ειδικά σ' εσάς, έτυχε να βρίσκομαι στην περιοχή, μου είπαν πως αυτό που θέλω γίνεται σε οποιαδήποτε ΔΟΥ», διαπιστώνει πως κάτι λείπει, «α, γι' αυτό δεν πήγατε στην Εφορία σας και ήρθατε εδώ«, γνωματεύει, «δεν το ήξερα», τη διαβεβαιώνω, «δεν είχα πρόθεση να σας εξαπατήσω« διευκρινίζω, «μη βάζετε στο στόμα μου λέξεις που δεν είπα» με καρφώνει, και πριν απαντήσω: «Να πάτε στη ΔΟΥ Κηφισιάς, εκεί ανήκετε».
20 λεπτά αργότερα στη ΔΟΥ Κηφισιάς, Μητρώο. Η ταμπέλα στο ισόγειο με στέλνει στον 2ο αλλά το Μητρώο έχει μετακομίσει στον 4ο, πλην δεν το μαρτυράει στους εισερχομένους. Να ψάξουν να το βρουν, μην τα περιμένουν όλα έτοιμα! Και εδώ υπάλληλοι 2, γυναίκες, όμως άλλα ήθη και άλλα έθιμα. Στους Αμπελοκήπους υπήρχαν γκισέ, εδώ γραφεία, οι υπάλληλοι πιο προσιτοί, υπάρχουν και καθίσματα για να μην περιμένεις όρθιος. Η κυρία που θα με εξυπηρετήσει έχει τον υπολογιστή της στο ένα μέτρο από μάτια της, κάθε τόσο σκύβει για να φέρει το πρόσωπό της πιο κοντά και να δει καλύτερα, αναρωτιέμαι γιατί δεν φέρνει τον υπολογιστή πιο κοντά της, να μην τεντώνεται και να μη γουρλώνει τα μάτια, που την ασκημαίνουν κιόλας, περνάει στον υπολογιστή τις μεταβολές που πρέπει για λογαριασμό μου χτυπώντας τα πλήκτρα αργά αργά, λες και φοβάται μήπως το πληκτρολόγιο της δαγκώσει τα δάχτυλα, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, με στέλνει να φωτοτυπήσω την ταυτότητα σε ένα μαγαζί δίπλα στην Εφορία (δεν καταλαβαίνω γιατί δεν σκανάρουν την ταυτότητα, να έχουν ένα διαχειρίσιμο ψηφιακό αρχείο και όχι χαρτιά, όμως δεν είναι ώρα για μεταφυσικές απορίες), περιμένω τώρα τον κλειδάριθμο αλλά φωνάζει τον επόμενο, και τον επόμενο του επομένου, και περνάει τις μεταβολές που πρέπει, όταν ρωτάω γιατί δεν μου δίνει τον κλειδάριθο να φύγω, μου εξηγεί ότι για τον κλειδάριθμο πρέπει να αλλάξει πρόγραμμα (πράγμα το οποίο προφανώς απαιτεί αιώνες...), στο μεταξύ τελειώνει το χαρτί στον εκτυπωτή και πηγαίνει στην αποθήκη για να φέρει (γιατί δεν υπάρχει χαρτί στα συρτάρια του γραφείου όπου εδράζεται ο εκτυπωτής είναι μία ακόμη μεταφυσική απορία...) αλλά επειδή όλα τα βάσανα κάποια στιγμή παίρνουν ένα τέλος (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο), κάποτε, πάνω που είχα απελπιστεί πως εκεί, στη ΔΟΥ Ψυχικού θα γιορτάσω τα 59α γενέθλιά μου, κατά τα μέσα Οκτωβρίου, αποκτώ και τον πολυπόθητο κλειδάριθμο, μαθαίνω επίσης ότι η ΙΓ ΔΟΥ στην οποία υπάγεται ο φίλος που εξυπηρετώ έχει ενσωματωθεί στη ΔΟΥ Αμπελοκήπων (άρα δίχως λόγο η φλύαρη και ρατσίστρια, κατά δήλωσή της, εφοριακός ΚΑΚΩΣ, ΚΑΚΙΣΤΑ με έστειλε στη ΔΟΥ Ψυχικού) και βγαίνω στον δρόμο, να γυρίσω με ταξί (12 ευρώ πήγαινε-έλα) στο σπίτι, να ψήσω την τσιπούρα που αναπαύεται στη μαρινάδα, να αισθανθώ και πάλι άνθρωπος και όχι υπήκοος.
Το παρόν αφιερώνεται στον απείρων ικανοτήτων (και με λαμπρό, φαντάζομαι, βιογραφικό, όπως ακριβώς και ο νέος σύμβουλος του υπουργού Οικονομικών κυρίου Χαρδούβελη ή-πώς-τον-λένε), τον απίθανο τύπο Χάρη Θεοχάρη, τέως Γενικό Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων και ήδη (αν δεν σφάλλομαι) μεγαλοστέλεχος ιδιωτικής τράπεζας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου