εκλογές, κόμματα, πολιτική, Μνημόνιο
H χρήση ενός άνευρου, άχρηστου, άδειου λόγου, αυτού
που λέμε «ξύλινος λόγος», ορίζει τον κανόνα της πολιτικής συμπεριφοράς | dreamstime
Θα υποθέσουμε ότι όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των προσεχών βουλευτικών εκλογών, όποια και αν είναι η σύνθεση μιας κυβέρνησης που δεν θα φυλλορροήσει προσεχώς, η Ελλάδα θα εφαρμόσει πλήρως το λεγόμενο «Τρίτο Μνημόνιο», στο τέλος του οποίου, δηλαδή το 2018, η χώρα θα έχει μπει σταθερά «σε τροχιά ανάπτυξης».
Το ερώτημα του αφελούς είναι ποια αναμένεται να είναι η «τροχιά» και ποια η «ανάπτυξη». Πιο απλά, ποιο είναι το «όραμα» του 2018 ή, τουλάχιστον, ποιες είναι οι πιθανές εκδοχές τέτοιου «οράματος» και ποιοι είναι οι παράγοντες που το επηρεάζουν θετικά και αρνητικά, ώστε να συμφωνηθεί η περιγραφή του. Εχει ελάχιστη σημασία αν η περιγραφή του «οράματος» είναι ελλιπής, αν είναι μεγαλειώδης ή μελαγχολική.
Σημασία έχει η διατύπωση του «οράματος», που, αν ανατρέξουμε σε ιστορικά προηγούμενα, περιορίζεται σε λίγες λέξεις, προσδιορίζοντας το περιεχόμενό του, δηλαδή το ελάχιστο μιας κοινωνικής συναίνεσης και αποδοχής, που δεν παύει να αναλύεται, να εμπλουτίζεται, να διορθώνεται, χωρίς να χάνει τον προσανατολισμό του.
Το πλεονέκτημα είναι πως το «όραμα» αναδεικνύει τον ηγέτη, εκείνον δηλαδή που το υπηρετεί αταλάντευτα και εν γνώσει των συνεπειών, όπως, για παράδειγμα, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Μαντέλα, ο Κένεντι, ο Αλιέντε.
Το μέγεθος του ηγέτη δεν είναι αυτό που έπραξε ή πράττει, αλλά εκείνο που καθορίζει για διάστημα δεκαετίας ή δεκαετιών την επιβίωση μιας χώρας, ενός λαού, ενός πολιτισμού.
Η χρονική σύμπτωση της ύπαρξης και δράσης ενός ηγέτη με την ύπαρξη και δράση μιας ευάριθμης ομάδας σκεπτόμενων ανθρώπων, που συμπλέουν μαζί του ή τον κρίνουν ή τον απεύχονται, ανθρώπων που έχουν το θάρρος της γνώμης τους δίχως αντάλλαγμα, αλλά και με κίνδυνο συχνά για την ίδια τη ζωή τους, δημιουργεί ένα πανόραμα αγίων, μαρτύρων, προδοτών, που αφήνει τα ίχνη του και τα διδάγματά του για την επόμενη γενιά τουλάχιστον.
Στο τέλος, τα επιτεύγματα και τα λάθη του ηγέτη εντός του συγκεκριμένου χρόνου έχουν πάντα θετικό ιστορικό αντίκτυπο. Περιττό να αναφερθεί πως όσα αναφέρθηκαν ώς εδώ αφορούν πολιτικά πρόσωπα που είτε άσκησαν εξουσία είτε καθόρισαν μορφές εξουσίας. Με άλλα λόγια, έσπασαν φρέσκα αυγά και πρόσφεραν ομελέτα.
Το μειονέκτημα του «οράματος» είναι η εξαργύρωσή του σε σύνθημα, που επιδέχεται παρερμηνείες. Και εκείνο που πρωτεύει στο σύνθημα είναι η οικειοποίηση της παρερμηνείας, η απαξίωση κάθε έλλογης ερμηνείας, η στηλίτευση, η διαπόμπευση, ο εξευτελισμός σε κάθε περίπτωση παρέκκλισης από την επίσημη παρερμηνευτική γραμμή.
Ετσι, το σύνθημα μεταβάλλεται σε άμεση αλήθεια, όπου οι εξηγήσεις περιττεύουν, ενώ η φανατική υποστήριξή του επιβάλλεται, με την άμεση και, το χειρότερο, με την έμμεση βία της συναλλαγής.
Και προς εξασφάλιση της ακλόνητης ισχύος της άμεσης αλήθειας, η χρήση ενός άνευρου, άχρηστου, άδειου λόγου, αυτού που λέμε «ξύλινος λόγος», ορίζει τον κανόνα της πολιτικής συμπεριφοράς και πολεμικής διάκρισης μεταξύ «δικών μας» και «άλλων», μεταξύ «οπαδών» και «εχθρών», μεταξύ «χρήσιμων» και «άχρηστων».
Δεν χρειάζεται πια να αναρωτηθούμε στην Ελλάδα ποιος φταίει για την απόλυτη δικτατορία του συνθήματος, για τον ολοκληρωτισμό των πολιτικών. Δεν χρειάζεται να προσδιορίσουμε πότε και από ποιον ξεκίνησε ή εμπεδώθηκε αυτή η εκτροπή, επειδή το βέβαιο είναι πως αυτή χάραξε «τροχιά» και «ανάπτυξη». Χρειάζεται να περάσουμε στην απορία ότι, ακόμα και τώρα, το σύνθημα δεν οπισθοχωρεί, ο «ξύλινος λόγος» γίνεται όλο και πιο ξύλινος, η αναμενόμενη εκλογική αναμέτρηση πασχίζει να τον καταστήσει ρόπαλο που παραμορφώνει το πρόσωπο και το μυαλό του οπλισμένου και, πολύ περισσότερο, του άοπλου.
Σε τέτοιο περιβάλλον συνθημάτων ροπαλοφόρου ισχύος και συνεχούς παραμόρφωσης δεν μπορεί να γίνει λόγος για «όραμα».
Συνεπώς, το 2018, όταν το «Τρίτο Μνημόνιο» θα έχει λάβει τέλος, οι «μεταρρυθμίσεις» θα έχουν ολοκληρωθεί, η «τροχιά» θα είναι ανοδική, η «ανάπτυξη» θα έχει σταθεροποιηθεί, το ΑΕΠ θα έχει θετικό πρόσημο, το χρέος θα έχει αναδιαρθρωθεί, η ανεργία θα έχει παταχθεί, η βαριά βιομηχανία του τουρισμού θα έχει απογειωθεί, οι επενδύσεις θα έχουν δώσει νέα πνοή στην πρωτογενή παραγωγή, οι εξαγωγές θα έχουν πολλαπλασιαστεί, η «ανθρωπιστική κρίση» θα έχει εξαφανιστεί, η «ωραιότερη χώρα του κόσμου» θα έχει ανθίσει, αφού όταν εμείς τρώγαμε αυγά, οι φίλοι και εταίροι μας έτρωγαν βελανίδια.
Είναι αλήθεια πως τρώγαμε τότε αυγά, αν δεχτούμε πως εκείνοι που τα έτρωγαν έχουν σχέση με εμάς. Η διαφορά είναι πως εκείνοι έτρωγαν τα φρέσκα, εμείς έχουμε συνηθίσει να τρώμε τα κλούβια και να απολαμβάνουμε τη βρόμα τους, πολύ περισσότερο όταν η κάλπη μάς προσμένει.
* συγγραφέας
http://www.efsyn.gr/arthro/kloyvia-logia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου